Van Anne Doornbos is onderstaand gedicht, steeds als ik het lees moet ik aan mijn vader denken, ik heb mijn vader nog, hij is 91.
Als ik op bezoek ga is hij blij dat hij me ziet maar ik vraag niet: "weet je hoe ik heet?" want waarschijnlijk weet hij mijn naam niet meer, of hij kan er op dat moment even niet op komen.
Hij weet dat ik bij hem hoor en dat is genoeg.
Zijn naam zal ik altijd noemen en ik draag hem immers ook.
Nog ien keer
neem mij nog ien keer bij de haand,
as ik je naom niet meer zal weten
en ook mien eigen ben vergeten
en douwel met mij deur het olde laand.
oons moe hangt net de wasse an de lien,
de rooie stienpeer stiet in volle blui,
van scheuveln woj ja nooit ies mui,
de Lanz stiet stampend veur de dörsmesien.
Een kathedraal boven de lemen deel,
in 't stro een koor van kinderstemmen.
Langzaoman wordt hiel mien wereld heel.
Laot mij dan as eerappelrangen vergaon,
liggen as een wenakker in november.
Maor nuum mien naom, o, nuum mien naom.
4 opmerkingen:
Mooi gedicht!!!!!!
Prachtig .......
mijn pa had zijn geheugen nog wel maar zijn gezondheid niet meer...
maar dit gedicht zegt heel veel !!
hoog kippenvelgehalte hoor
het doet me denken aan de eindregels van een liedje van luuks nijsing:
En as oe zunne ondergiet
oen olde botten bint versleten
as ie oen woorden zachies flustert
dan maj hopen dat ze lustert!
denkend aan mijn vader, nooit vergeten nu al dertig jaar dood!
groetjes uit duitsland trijnie
Een reactie posten